Логотип
Блоги

​Айгөл + Линар – 1

1997 елның 1 ноябре иде. Алдагы көнне миңа бер дус кызым шалтыратты да: «Синең белән бер егет танышырга тели», – диде. Кызык! Мине бер тапкыр күрмәгән, белмәгән кешеме?! Егетенең туганнан-туган абыйсы икән. Аларга кунакка килгәч, минем 1996 елда чыккан «Синең өчен» дигән аудиокассетамны күргән. Кулына алып, бик озак әйләндерә-әйләндерә карап торган. 

– Әллә ошаттыңмы? – дик сораган аннан дус кызым.

– Әйе! – дип җавап биргән кунак егет.

– Теләсәң, мин сезне таныштыра алам, – дип дәвам иткән танышым.

– Әлбәттә, телим! – дип җавап биргән кунак уйлап та тормыйча.

Дус кызым миңа өйгә кич белән шалтыратты. (Кесә телефоннарының ни икәнен дә белмәгән чак әле бу.) Мин ул вакытта берьюлы ике эштә эшли идем: мәктәптә дә укытам, кичләрен балалар ансамблен дә җитәклим. Авырган әниемне тәрбияләү дә минем өстә. Кыскасы, ниндидер егетләр белән танышып йөрергә вакытым да, теләгем дә юк. Әмма... нигәдер ризалаштым. Күкләрдә инде никах укылган булса,  җирдәгеләр инде бернәрсә эшли алмый диюләре хак  бугай... 

1 ноябрьнең киче җитте. Дус кызым янына иртәрәк киттем. Визажист булып эшли иде ул – мине азрак матурларга да өлгерде. 

Менә ишек кыңгыравы шалтырады. Аны беренче тапкыр күргән мизгел әле дә истә. Өстендә озын кара пальто!  Ул шундый шәп иде! Ә мин... Мин ул чакта әле яшь, тыйнак, оялчан... Шунда ук кызарып чыктым, күзенә күтәреп карарга да оялдым. Аның исә исе дә китми – сөйли дә сөйли... 

Дүртәүләп «Джузеппе» пиццериясенә киттек. Аның бик популяр чагы иде... Троллейбус белән бардык. Барышлый Линар белән дусларыбызны шаяртырга уйладык: арткы ишектән генә кергән идек, бер тукталышка алдан төшеп калдык. Ә тегеләр сизмәде дә! Ә безгә кызык – көләбез дә көләбез! Әллә кайчангы танышлармени – уртак телне тиз таптык. 

Бик күңелле итеп утырдык. Аннан ул мине озата кайтты. Йорт башына җиткәч аның белән саубуллаштым. «Кайсы подъездда торганымны да белмәсен әле» – дип уйлыйм. Икенче көнне шул ук урында очрашырга сөйләштек. 

...Эштән кайтып киләм. Шундый арылган! Никләр генә тагын очрашырга ризалык бирдем, дип уйлыйм. Беркая да барасым килми икән ләбаса... (Бүгенге заман булса, кесә телефоныңны чыгарыр идең дә, номерын җыеп, бер сәбәп табып, күрешүдән баш тартыр идең. Өч минут эчендә барысын хәл итәр идең. Бүген – шулай, ә ул чакта...) Күрешкәч кенә: «Мин бармыйм, бара алмыйм», – дисәм? Кешедән яхшы түгел инде – ул кайдан кадәр килгән ләбаса. Нишләргә икән соң? 

Шушы авыр уйлар белән җәяү генә үзебезнең катка күтәрелдем. Ишек кыңгыравына басам. Һәм... 

(дәвамы бар)

 

Комментарийлар

Хәзер укыйлар