Зәңгәр күлмәк - 2 өлеш

Башы: http://www.syuyumbike.ru/medeniyat/proza/?id=861

Элекке кебек үк кыска керпе чәч, калынаеп киткән киң җилкәләр, ирләрчә кырыс матурлык иңгән озынчарак йөз.
– ???
– Зәринә? – Кәрим каушавын сиздермәскә тырышып: – Сине танырлык та түгел... дисәм, үзгәрмәгәнсең дә кебек, – дигән булды.
– Казанда нишләп йөреш? – Зәринә битараф кына шулай дияргә тырышса да, тавышының калтырануын җиңә алмады.
– Зәринә – минем авылдаш, классташ. Мәктәпне бетергәннән бирле күрешкән юк иде... – Кәримнең сүзләре нигәдер аклангандай килеп чыкты. – Ә бу – минем хатыным Алинә. Менә, туйга кирәк-ярак барлап йөрибез.

Алинә кызыксынучан карашын яшереп тә тормыйча Зәринәнең төс-кыяфәтен, атсыз бармагындагы никах балдагын тикшереп чыкты да, канәгать тавыш белән:
– Сез кияүдә икән, әйеме? – дип, мәзәк кенә сорап куйды.
– Нигә, әллә ярамый идеме? – дип, Зәринә сүзне уенга борып җибәрде.
– И-и, мин шундый инде... Каримны аны саклап кына торышлы... Алайса, янында мин барын онытып, кемнедер эзләгәндәй як-ягына карана да йөри... – Алинә, күрәсең, әле дә булса балалыктан чыгып бетмәгән иде бугай, эчендәгесен ярып та салды. – Карим, монда бөтен әйбер әкәмәт кыйммәт, гадәтеңне беләм, тагын биш-алты күлмәк төяп чыгачаксың, бүтән кибеткә керик әле.
– Юк. Шушыннан сайлыйбыз. – Кәрим ияге белән күлмәкләр рәтенә ым какты.
– Ай, белсәгез икән, Зарина! Минем Карим акчаны уңга-сулга сибәргә дигәндә... Ужас!

«Минем Карим». Кыңгырау урынына чыңлап кына торган кыз авызыннан яңгыраган әлеге сүзләр Зәринәнең колагын түгел, җанын көйдереп узды. 

«Ул синеке түгел, түгел! Синеке булсын өчен аны иң башта миннән йөрәгем белән бергә кубарып алырга кирәк!» Аннары, аңа болай каты итеп Карим дип түгел, җылы гына, йомшак кына, иркә генә итеп, Кәри-им дип дәшәргә кирәк! 
– Кәри-им, – диде Зәринә, башын югары күтәреп, ниндидер яшерен моң, сагыш һәм шуның белән бергә ясалма горурлык чагылган күзләрен тутырып ир-егеткә текәлде. Кәримнең Чаллыда яшәвеннән, бик уңышлы гына эш башлавыннан, авылда күз явын алырлык ике катлы таш йорт җиткереп ятуыннан хәбәрдар булса да, кызыксынып сораган булды. – Син ничек соң, тормышларың дигәндәй? 
– Чаллыда яшәп ятыш. Запчастьлар, йөк машиналары... Үз эшемне ачтым, бара әкренләп кенә. Өйләнәм дип маташу...
– Озак сайлангансың! Безнең класслардан син генә дуадак каз кебек йөри идең. Яраткан кешеңне табуыңа мин бик шат! – Бу сүзләрне Зәринә, юри басым ясап, һәр авазын тутырып, карашын Кәримнән әзгә генә дә ычкындырмыйча әйтте. Әйтте һәм шул мизгелдә Кәримнең күгелҗем күзләрендә яшен утыдай чагылып киткән рәнҗүне, тетрәнүне, яратуны күреп өлгерде. Моннан унбиш ел элек тә бу күзләрдә шушы ярату чагыла иде... 
– Яшь бара бит. – Артык сүз өстәмәде Кәрим.
– Ә мин менә... күлмәк алам дип сугылган идем. – Хатын, үзе дә абайламастан һәм теләмәстән, кулы белән манекендагы күлмәккә изәп күрсәтте. 
– Клево! Карим, сиңа да шундыйны алабыз, төсе бигрәк матур! – Алинә җәһәт кенә күлмәк җиңенә тагылган кәгазьне әйләндереп карады, бәясен күреп, йөзен җыерып куйды. – Моны – берне, туйга ап-акны алсак, җитә инде.

Кәрим белән Зәринәнең күз карашлары мизгелгә генә бер-берсенә берегеп калды. Һәр икесе күңелендә ниндидер татлы, сагышлы, газаплы әрнү пәйда булып, шул әрнү яралы кошчык урынына тыпырчынып куйды. Тыпырчынып кына калмады, керфекләрне аралап бит очлары буйлап түгелгәндәй тоелды. Моннан унбиш ел элек шулкадәр мәгънәсез генә аерылышу булмаган диярсең: менә алар, икесе дә йөрәкләренең әле дә булса бер-берсенең исемен кабатлап типкәнен бик яхшы аңлап, кара-каршы басып торалар. 
Алинә «Карим!» дип үз янына дәшкәнгә икесе дә сискәнеп китте. Чая кыз сатучыдан манекендагы күлмәкнең кирәкле үлчәмен таптырып маташа иде. 

Зәринәгә кинәт кенә әллә ничек булып китте. Шушы зәңгәр күлмәкне Кәрим өстендә күзаллап, тәненә салкын чемердәү йөгерде. Алинәнең җирән чәчләре белән ирнең күкрәгенә сарылуын, шушы вак шакмаклы күлмәккә башын салып, Кәримнең йөрәк тибешен тыңлап иркәләнүен күз алдына китерүе дә коточкыч иде. Хатын үзе дә сизмәстән үк прилавка янына атылды.
– Гафу итәрсез, тик бу күлмәкне мин алам!

Сатучы кыз кояш урынына балкып, аны тынычландырырга ашыкты:
– Борчылмагыз, бездә һәр размер икешәр данәдә!
– Миңа нәкъ икәү кирәк тә инде! – Үртәлүен, ачуын сиздермәскә тырышса да, Зәринәнең сүзләрендә тимер чыңы ишетелгәндәй булды.
– Абау, Зәринә, ирегез бертөсле ике күлмәк киеп йөрмәс инде, минем Карим... – Җитез куллары белән әле ачылырга өлгермәгән күлмәк кабына үрелгән Алинәнең ярты сүзе һавада бүленеп калды.
– Үскәнем, – диде Зәринә, инде мыскыллы тонын яшереп тә маташмыйча, – беренчедән, мин иремә гомердә дә шакмаклы зәңгәр күлмәк кигермим! Икен­чедән, күлмәкләрне мин бүләккә алам. Өченчедән...

Ике хатын-кызның күлмәк өчен бакча баласыдай тарткалашырга җыенуы Кәримгә көлке тоелдымы, әллә мәҗбүри генә елмаюы булдымы, ул:
– Кызлар, мине оныттыгыз! – дип, аларның уртасына кереп басты. – Алинә, үземә кирәкне мин үзем сайлыйм! Мондыйны җенем сөйми, – дип зәңгәр күлмәккә ымлады, аннан боз кебек карашы белән булачак хатынына төбәлде.

Әлеге карашны Алинә бар дип тә белмәде бугай, ә менә Зәринә куырылып, бөрешеп калды. Бу минутта аңа Кәрим дә, кычыткан чыпчыгы кебек кызыкай да кинәт кенә шулкадәр кызганыч тоелды. Күгелҗем күзләрнең иң тирән төпкелендә Зәринә үз чагылышын гына күргәндәй булды. Бербөтен булырга тиеш күңелләрне аерып, араларда вак шакмаклы зәңгәр күлмәк, шул күлмәкнең күкрәк турысына сыенган кара толым җәйрәп ята иде. Хисләрнең сафлыгы да, ихласлыгы да, мәхәббәтнең үзе дә шул толымнарга сарылып калган диярсең... Бу икәүне дә гомер юлындагы уртак сукмакта парлы ялгызлык көтеп торганы көн кебек ачык иде...