Кабатланган язмыш 

Язмышлар да, кайгы да кабатлана икән. Бер бәхетсез, гел бәхетсез, дип, тикмәгә генә әйтмәгәннәр икән. 

Әти белән әни бик яратышып яшәде. Мин кечкенә чагында барлыкта яшәдек дип әйтә алмыйм. «Малосемейка»да бүлмәбез бар иде. Инде күпме еллар үтте, әмма ул кечкенә генә бүлмәне сагынып искә алабыз. Шундый күңелле яшәдек без анда. Ял саен әти белән әни безне берәр кая алып бармый калмый иде. Бергәләп циркка, паркларда йөри идек. Әни белән әтинең беркайчан да ачуланышканын ишетмәдек энем белән. 

Үзгәртеп кору елларында әти мәктәптән китте дә, иптәшләре белән бизнеска тотынды. Машина запчастьлары сата башладылар. Әти көне-төне эштә булды, өйдә сирәк күренде. Кайтса да, әни: «Әтиегез бик алҗып кайткан, аптыратмагыз», – дип әйтә иде. Әмма ничек кенә арып кайтса да, әти безне игътибарсыз калдырмады. Дәресләрне бергә карадык, безнең белән уйнап та ала иде. Әтинең эше уңышлы баргандыр, күрәсең, өч бүлмәле зур фатирга күчендек. Без тагын да бәхетле булып яши башладык. 

...Әтине югалтканда миңа 12 яшь иде. Ул көн хәтеремнән китми. Дөньяның яртысы чәлпәрәмә килеп, көле әллә кая очкан көн ул. Әнинең туган көне иде. Көне буе өстәл әзерләдек. Кичкә кунаклар килергә тиеш. Ул көнне әни бик матур иде, йөзеннән елмаю китми, безне дә әле килеп кочаклый, әле килеп үбә. Кунаклар килә башлады, әти юк... Тиз генә шалтыратып алырга кәрәзле телефоннар да юк вакыт. Кичебез әтине көтеп узды. Кунаклар да озак утырмый китү ягын карады. Әти төнлә дә, икенче көнне дә кайтмады. Дуслары да аның кая икәнен белмәде. Кичен әтине эзли башладылар һәм... моргтан таптылар. Әтине машина бәрдергән иде.

Әти үлеменнән соң безнең фатирыбыз иләмсез зур һәм салкын булып калды. Җылы эзләп без әнигә сарылдык, ә әни моңсуланды, йөзләренә җыерчыклар чыкты. Ул яшәми кебек тоелды. Безгә күрсәтергә теләмәсә дә, бик еш кына әнинең елаганын күрә идем, әмма әни берничә айдан үзен кулга алды. Безне үстереп, аякка бастырырга кирәк бит! Юк, ул элекке әни түгел иде инде, әмма өйдә җылылык барлыкка килде. Еллар үткәч: «Сез генә мине алып калдыгыз, муеныма бау салыйм микән әллә дигән уй еш килде миңа. Әтиегезне югалтуны бик озак кабул итә алмый яшәдем. Сез, балаларым, миңа яшәргә көч бирдегез», – диде әни. 

Тормыш, мәктәп мәшәкатьләре белән алты ел узды шулай. Мин инде институтта укый идем. Үзем дә җиткән кыз булганлыктан, көннәрдән бер көнне әнидәге үзгәрешләрне сизә башладым. Үзен карый, рәхәтләнеп елмая-көлә башлады. Аның миңа нидер әйтергә теләгәнен дә аңладым, әмма үзе башлап сүз катмыйча, ашыктырмадым. Әнинең йөрәгенә ир-ат кергәнен аңлавы читен түгел иде. Мин моңа әзер идем һәм күңелемдә моңа бернинди каршылык тумады. Энем дуслары белән кинога киткән бер кичтә әни серен чиште. Ул оялып кына Фирзәр исемле ирне очратуын, аның безнең белән танышасы килүен сөйләде. «Әтиегезне беркем дә алыштырмый, әни әтине онытты дип үпкәли күрмәгез, ул минем күңелемдә», – диде әни. Әнине кочаклап алгач кына, ул тынычлап сулыш алды. 

Фирзәр абый безгә ошады. Бик күңелле, яхшы күңелле кеше иде. Энем белән дә уртак телне тиз таптылар. Әнинең кияүгә чыгуына каршы булмадык. Ярты елдан соң язылыштылар. Утырып сөйләшкәннән соң ул безгә күченергә риза булды. Инде институтта укысак та, әнинең безне ташлап китәсе килмәде, ә Фирзәр абыйның фатиры безнекеннән кечерәк иде. Яши башлауның беренче көнендә үк бер-беребезгә карата хөрмәт уянды. Ул бигрәк тә энем белән якынайды. Машиналар белән җенләнгән, үз автосервисы булган Фирзәр абый энемдә дә техникага мәхәббәт уятты. 

Әни тагын бер кыз алып кайтты. Яше инде кырык тирәсендә булса да, аның иренә бала алып кайтасы килде, чөнки Фирзәр абыйның баласы юк иде. Сеңлебезне бик яраттык. Ул безнең өйгә тагын да зур бәхет алып килде. Әни тагын да яшәрде. Аны бәхетле итеп күрү үзе бәхет иде. 

Институтны тәмамлаганчы үк кияүгә чыктым да, иремнең фатирына күчендем. Әмма әниләргә һәрвакыт яратып, ашкынып килә идек. Хәтта ирем дә аларга барырга яратты. Ул Фирзәр абый белән бик нык дуслашты.

 Әнинең туган көненә җыелдык ул көнне. Өстәлгә утырырга вакыт җитте, ә Фирзәр абый юк. Аның бер дә соңга калганы юк иде. Соңга калса, әнигә шалтырата. Клиентлары белән очрашадыр дип үзенә шалтыратырга да базмыйбыз. Берзаман әнинең телефоны шалтырады. Фирзәр абый авариягә очраган, аны хастаханәгә җибәргәннәр. 

Без барып җиткәндә Фирзәр абыйның җәсәден моргка озатканнар иде. Сыгылып төшкән әнине бик озак кочаклап утырдым хастаханә төбендә.

Фирзәр абыйны югалтканнан соң, әнинең туган көнен билгеләмибез. «Гомеремдәге иң зур югалтуларым туган көнемдә булды. Башка югалтулар кирәкми, котламагыз да, искә дә алмагыз», – ди ул безгә. Ярасына кагылмыйбыз. Бәлки, еллар үткәч онытылыр...