Әнкәйнең утыз өч гәрәбәсе. № 3.

("Минем беренче гомерем" әсәреннән)
Вакытында кайтырсыңмы?
Тастымал япкан табакны әнкәй өстәлгә куя. Кулны пешерә — мичкә тәгәрәткән бәрәңге анда. Бераз парланганын көтәбез — кабыгын әрчергә уңай була. Әткәй бәрәңгене учтан-учка сикертеп, өф-өф итеп өргәләп ала. Көле булмаса да өрә — кулны пешермәсен дип. Идәнгә чәчрәгән күмерне әнкәй дә шулай учта чөйгәләп мичкә ташлый: бишташ уйнагандай... Эрмекле-ярмалы бәрәңге ясмык күпертмәсе, сөт белән тәмле. Ашап-эчеп алгач, әткәй кулларын баш астына куеп сәкегә сузылып ята, үрелеп газета ала:
— Ашагач ук эшкә тотынсаң, ризык, ярлы корсагына эләктем, дияр. Кырын ятып алыйк — бай корсагында дип белсен!
Аннары торып мич башыннан киез итеген ала, әнкәй бәйләгән ак йон күлмәген кия, озын ак шарфын урый да, елмаеп кулларын артка суза. Беләм инде, әнкәй әзер, көндәгечә дуплы тунын киертәчәк. Әзрәк көттергән-ялындырган итә дә, якасын рәтләп, аркасыннан сыйпап-сыпырып куя:
— Вакытында кайтырсыңмы, сиңайтәм?
— Кайтырмын, сиңайтәм, кызлар тоткарламаса! — дип әткәй мут караган була, сары кәрәздәй чыпта белән тышланган ишекне ача. Әнкәй дә елмайган итә, әмма елмаюы ишеккә кысылгандай, моңсулана. Сер бирмәсә дә, өнәп бетерми шул кызлар дип шаяртканны. Тәрәзәдән карап озата да, эшләрен караштырып, әткәйгә дип башлаган бияләйне кулына ала.
— Ә нигә уң кулга өч бармаклы бусы?
— Уенга баргач, мылтык атарга.
— Миңа да шундыйны бәйләрсеңме?
— Син үскәндә мондые кирәкмәсен инде. Уеннан да җаным курка — уймак чыга күрмәсен, ходаем.
Борчыла да тынычлана, тәрәзәгә карап әйтеп куя:
— Атаңның иреннәре салкында да кып-кызыл. Егет чакта да шундый иде.
— Борычлап ашагангамы?
— Юк, үзе шундый. Кыз чагымда күзем тамырлы кулларына да төште — беленеп торган тамырларын ярата идем.
— Минем андый түгел. Ә үзең атаңа охшагансың, дисең?
— Үскәч, булыр, бәбкәм, ашыкма. Атаңда гына түгел икән тамырлы кул, бүтәнне күрмәгәнмен. Сөйкемле сөяк — сөйкемле тамыр булган.
Яшь вакытларын хәтерләп, инде ничәнче кат сөйли, бу аңа рәхәт, шул көннәргә кайткандай алсуланып, күзләрендә сөенеч яктыра. Кинәт сагая кала:
— Ходаем, бәхетебезне күп күрмәсен, — дип тели башлый. — Илләр-көннәр тыныч булып, тигез гомер итеп, балаларыбызның рәхәтен күрергә насыйп булсын иде, йа раббым!
Әнкәйнең ихлас теләк-ялварулары кабул булырына бик ышана идем. Алай булып чыкмады. Пар канат булып унөч ел гына яшәп калдылар. Әнкәй бәйләгән бияләйне биштәренә салып өйдән чыгып киткәндә дә әткәй, гадәтенчә, кулларын ике җиңгә әзер тотып басты, тик елмаюы сагышлы иде.
“Вакытында кайтырсыңмы, сиңайтәм?” “Кайтырмын, сиңайтәм... дошман тоткарламаса...”
Бу сүзләрне ишетмәдем, сүзләр мәңгелеккә өзелгән иде, күз яше белән йөрәккә йотылган иде. Исән канатыннан гомер буе сагыш булып сарку өчен йотылган иде.
Вакытында кайтырсыңмы?
Тастымал япкан табакны әнкәй өстәлгә куя. Кулны пешерә — мичкә тәгәрәткән бәрәңге анда. Бераз парланганын көтәбез — кабыгын әрчергә уңай була. Әткәй бәрәңгене учтан-учка сикертеп, өф-өф итеп өргәләп ала. Көле булмаса да өрә — кулны пешермәсен дип. Идәнгә чәчрәгән күмерне әнкәй дә шулай учта чөйгәләп мичкә ташлый: бишташ уйнагандай... Эрмекле-ярмалы бәрәңге ясмык күпертмәсе, сөт белән тәмле. Ашап-эчеп алгач, әткәй кулларын баш астына куеп сәкегә сузылып ята, үрелеп газета ала:
— Ашагач ук эшкә тотынсаң, ризык, ярлы корсагына эләктем, дияр. Кырын ятып алыйк — бай корсагында дип белсен!
Аннары торып мич башыннан киез итеген ала, әнкәй бәйләгән ак йон күлмәген кия, озын ак шарфын урый да, елмаеп кулларын артка суза. Беләм инде, әнкәй әзер, көндәгечә дуплы тунын киертәчәк. Әзрәк көттергән-ялындырган итә дә, якасын рәтләп, аркасыннан сыйпап-сыпырып куя:
— Вакытында кайтырсыңмы, сиңайтәм?
— Кайтырмын, сиңайтәм, кызлар тоткарламаса! — дип әткәй мут караган була, сары кәрәздәй чыпта белән тышланган ишекне ача. Әнкәй дә елмайган итә, әмма елмаюы ишеккә кысылгандай, моңсулана. Сер бирмәсә дә, өнәп бетерми шул кызлар дип шаяртканны. Тәрәзәдән карап озата да, эшләрен караштырып, әткәйгә дип башлаган бияләйне кулына ала.
— Ә нигә уң кулга өч бармаклы бусы?
— Уенга баргач, мылтык атарга.
— Миңа да шундыйны бәйләрсеңме?
— Син үскәндә мондые кирәкмәсен инде. Уеннан да җаным курка — уймак чыга күрмәсен, ходаем.
Борчыла да тынычлана, тәрәзәгә карап әйтеп куя:
— Атаңның иреннәре салкында да кып-кызыл. Егет чакта да шундый иде.
— Борычлап ашагангамы?
— Юк, үзе шундый. Кыз чагымда күзем тамырлы кулларына да төште — беленеп торган тамырларын ярата идем.
— Минем андый түгел. Ә үзең атаңа охшагансың, дисең?
— Үскәч, булыр, бәбкәм, ашыкма. Атаңда гына түгел икән тамырлы кул, бүтәнне күрмәгәнмен. Сөйкемле сөяк — сөйкемле тамыр булган.
Яшь вакытларын хәтерләп, инде ничәнче кат сөйли, бу аңа рәхәт, шул көннәргә кайткандай алсуланып, күзләрендә сөенеч яктыра. Кинәт сагая кала:
— Ходаем, бәхетебезне күп күрмәсен, — дип тели башлый. — Илләр-көннәр тыныч булып, тигез гомер итеп, балаларыбызның рәхәтен күрергә насыйп булсын иде, йа раббым!
Әнкәйнең ихлас теләк-ялварулары кабул булырына бик ышана идем. Алай булып чыкмады. Пар канат булып унөч ел гына яшәп калдылар. Әнкәй бәйләгән бияләйне биштәренә салып өйдән чыгып киткәндә дә әткәй, гадәтенчә, кулларын ике җиңгә әзер тотып басты, тик елмаюы сагышлы иде.
“Вакытында кайтырсыңмы, сиңайтәм?” “Кайтырмын, сиңайтәм... дошман тоткарламаса...”
Бу сүзләрне ишетмәдем, сүзләр мәңгелеккә өзелгән иде, күз яше белән йөрәккә йотылган иде. Исән канатыннан гомер буе сагыш булып сарку өчен йотылган иде.
Татар хатын-кызлары өчен кызыклы язмаларны Сөембикә Telegram-каналында укыгыз
Хәзер укыйлар
-
Кар патшабикәсе Билгеләнгән вакытта кафеда иде инде кыз. Ишекне ачып керде дә, ярым буш залга күз йөртеп, үзенә кирәкле кешене эзләде. Гомерендә беренче күрүе булса да, ул аны әллә каян таныды. «Снежная королева!» – дигән уй сызылып үтте кабат. Ханбикәләрдәй затлы иде ханым.
-
Тапшырылмаган имтихан Без еш кына: «Күргәннәрдән китап язырлык, кино төшерерлек», – дибез. Беркемнең дә язмышы ал да гөл түгел. Тик кайберәүләр, аның кире якларын оста итеп яшерә,
-
Гомернең ике яры Бездә бүген – дебют! Гөлнур Сафиуллинаның дебюты! Ниһаять!.. Аның хикәяләр яза башлавын бик көткән идек без. Хәер, Гөлнурның журналист язмалары ук чын хикәя итеп кабул ителә: йә елмаеп, йә күз яшьләрен тыярга тырышып укыйсың... Ә геройлары үзенә охшаган: тыйнак, акыллы, сизгер күңелле, серле... Кечкенә генә бер сүзе, карашы, хәрәкәте белән дөньяларны үзгәртә, гап-гади тормышны ямьгә төрә белгән... Менә шулай! Хикәяләрендә – фәлсәфә, хисләр, сизгер хатын-кыз йөрәге, тагын әллә ниләр – кыскасы, өр-яңа халәт!
-
Карындашым – көндәшем Язын чәчәк аткан алмагачның чәчәкләре ап-ак, бик матур. Ләкин нигә соң алмаларының тәме бертөрле түгел? Берсе баллы, ә икенчесе, карар күзгә матур булса да, эчендә – корт.
Соңгы комментарийлар
-
5 март 2021 - 19:29Без имениБалага 40 конда юк,азырак саклау карактер улГүзәл Уразова сабые белән хастаханәдә
-
5 март 2021 - 20:03Без имениКуз тиядер тугач та фотасын куя башлыйлар бит 40 консез чит кешегэ курсэтмилэр иде бит элекГүзәл Уразова сабые белән хастаханәдә
-
5 март 2021 - 21:25Без имениНинди генә җуләрлекләр эшләми адәм баласы.Җиңгәм: «Чибәр ирләр уртак булалар», – диде...
-
5 март 2021 - 10:20Без имениМинем кызым да кияүнең беренче хатыны 2 яшьтә ташлап киткәнбаласын тәрбияли (икенче баласын икенче иренә ташлап китте). Ташлап китсә дә интернет челтәрендәге сайтларда "Минем өчен иң кадерле кешеләрем -улларым. Алар өчен генә яшим",-дип яза. Ә үзе бер ирдән икенче иргә йөри. Менә шундый тормыш.Әллә?!
-
Ханбикәләребез Кем ул ханбикә? Дөресен әйтик, бәгъзеләребез аны көнгә биш-алты күлмәк алыштыручы көяз хатын, ефәк тотканнан да кулы кабаручы назлы җан итеп күз алдына китерә. Әлбәттә инде, иркә, тәкәббер вә кыланчык..
-
Кадерле Мәрьям апа Шундый язмышлы кешеләр була, күзгә-башка әллә ни чалынмыйча, тыйнак, гади генә яшиләр дә тыныч кына китеп тә баралар.
-
Сугыш өзгән хыял Сәхнәдә В. Асафьевның «Бахчасарай фонтаны» балеты бара. Уланованың Мариясе шулкадәр табигый, чын, ышандырырлык итеп үлә – ирексездән күзләргә яшь тула.
-
Шәфкать иясе Шәфика Сәнгать күгендә кыска гына вакыт балкып янган Шәфика Котдусованы атылган йолдызга тиңлиләр.