Гыйнвар, 2018

Гаилә коруга ук үткәннәрне онытырга тырышып яшәдем. Ир, балалар, эш, өй мәшәкатьләре, көтелгән яллар... Хатын-кызларның классик бәхете бу. Әмма көннәрдән беркөнне үткәнем мине үзе эзләп тапты. Ризалыгымнан башка тормышыма килде дә керде...

1972 елның 25 марты. Ул көнне... Ул көнне алар бер мизгел эчендә ятим кала. Ул көнне Тукай авылы тоташ хәсрәткә чума: Әбелгасның бер кочак баласы инде нишләр, таралыр-сибелерме? Әниләрен алыштыручы кеше табылырмы? Унау бит, унау!..

Шаян хикәя

«Булды! Алҗыдым! Китәм!» Уемны кычкырып әйткәнмен икән, каршымда утыручы коллегам урыныннан торып яныма килеп басты. «Безнең илдә бер генә кеше шулай дип китте. Нәрсә сөйләп утырасың син? Иртәрәк әйттең әле, биш тулмаган», – диде ул көлеп.

60 яшьлек юбилеен каршы алган көннәрдә җирләдек әниебезне. Бүләккә 60 роза алып кайттык. «Чәчәкләр беренчерәк үләме, минме?» – дип сораган әнкәй табибтан. Эх, арабызда булса, нинди генә чәчәкләргә күмәр идек үзен. Менә шундый кадер-хөрмәтне җитәрлек күрсәтә алмый калуыбыз да җанны телгәли...