Лена Шагыйрьҗан шигырьләре

Моңлы бала

«Моңлы бала түгел идем,
Миңа ниләр булды икән?..»

...Ниләр булсын?..
Моңнар йоккан миңа,
Моң кагылган минем җаныма.
Моңсыз йөрәкләргә моң салырмын,
Якынрак килсә яныма...
Ниләр булсын...
Миннән элек, әнә,
Моңлы сазын шагыйрь уйнаган.
Мин туганчы ук килеп, 
                        бер моңлы җан
Моңын түгеп киткән дөньяга...
Җуелмыйча, шул җаннарның моңы
Сеңеп калган безнең каннарга.
Күңелләргә безнең дәрт өстәгән
Моң чишмәсе булып кайнарга.
Моңлы булу – мескен булу түгел,
Моң ул саклап кала иманны.
Моң ул йолып кала мәхәббәтне,
Моң ул һәрчак була гуманлы.
җирдә кеше яшәп китә икән,
Агылып калсын моңы йөрәктән.
Моңлы бала гына көчле була,
Батыр була ала кирәктә...
 

Кичке уеннар

Яшьлегемнең һәрбер истәлеге 
Авылыма килеп тоташа. 
Җыр-биюле кичке уеннарга, 
Болыннарга кайтам җыр аша.

Ахры, мәңге чыкмас хәтеремнән, 
Күңелемә тирән уелган: 
Сабантуйларының бер дәвамы – 
Җыр-биюле кичке уеннар.

Берәм-берәм күктә йолдыз калка, 
Җәйге кояш бата кызарып. 
Кичке уеннарның сере тарта 
Гыйшык тоткан егет-кызларны.
Урталарга чыгып җыр башлыйлар, 
Гармун тавышы агыла болынга. 
Таллар кебек бөгелә нечкә билләр, 
Җилфердәшә ефәк толымнар.
Бөтен авыл килә җыелып шунда, 
Кушылып җырлый таныш көйләргә. 
Төннәр буе моңлы уен җыры 
Ишетелеп тора өйләргә.

Әби-чәби, үсмер, бала-чага, 
Кыз-кыркыннар, егет-җиләннәр...
Иярешеп туган-тумачага 
Кала кунаклары килгәннәр.

Уен җырларының үзенә бер 
Моңы бар да аның, дәрте бар. 
Бер дәва ул авыл кешесенә, 
Бер шифа ул яше-картына.

Их, ул кичке уен җырларының 
Моңсулыгын булмый аңлатып: 
Үзәкләрне өзә җилкендереп, 
Хәсрәтләрне җилгә таратып.

Алмаларның кайчан балланганын, 
Чияләрнең кайчан пешкәнен 
Әйтеп бирә алар – кемгә күзең, 
Кемгә ихлас күңелең төшкәнен...

Кызлар сайлап йөргән егеткә дә, 
Борын чөеп йөргән кызга да –
Сүз табыла монда һәммәсенә, 
Кагылып үтә барыбызга да...

Алма-алма, чия-чияләре, 
Кушылып китә «Төймә-төймә»гә 
«Ай-йолдызым» булып әйләнә дә, 
Бөтерелә «Көймә-көймә»гә...

Әйлән-бәйлән уйный егет-кызлар, 
Таныша да шунда, аңлаша. 
Шаулап-гөрләп тора кичке уен, 
Үзенә бер кичке тамаша...

Уен-көлке, чәнечкеле такмак, 
Шаян сүзләр анда мул иде. 
Киносы да, телевизоры да, 
Театр да монда шул иде.

Авылымның кичке уеннары,
Катлы-катлы түгәрәкләре...
Очып кайтыр идем яшь гомергә,
Булсам болын күбәләкләре...

Йөрәгемдә яши гүзәл бер моң,
Мәңге тынмас гармун чыңы ул.
Авылымның кичке уеннары –
Яшьлегемнең уены-чыны ул,
Уен түгел – ихлас чынлык ул...

 

Минем «һөнәр»

Дөньядагы бөтен һөнәрләрнең
иң сәере, иң-иң көмешсезе,
иң-иң өлешсезе тиде миңа...
Минем «һөнәр» – шигырь язучы...
Килми калды шуңа йөз яучы.
Бик күп иде миндә сәләтләр,
акча эшләтерлек «сәбәпләр».
Мин тегүче була алыр идем...
Моңлы сазны «кулга алыр» идем...
җырчы, актриса, биюче...
Күккә куык-шарлар чөюче...
Була ала идем мөгаллимә,
                       бик шәп остаз...
Булмас, ай-һай, димә!..
Миндә чөнки үзем белгәнне
өйрәтәсе килү теләге
                        бик зур...
(Шуның белән булам хур...)
Шагыйрьлеккә киткән көчемнең –
мәхәббәтем, нәфрәт, үчемнең –
һич югында тик бер өлешен
мин шул һөнәрләргә биргән булсам,
үрчер иде алтын-көмешем...

Ә мин менә шагыйрь 
                     булып калдым...
Җегәр-орлыгымны җырга салдым, –
үз-үземә гүя «корбан чалдым» –
шуның хакка кулга каләм алдым...