Логотип
Язмыш

Бер сәгать һәм бер гомер

Биш яшьлек кызыма “йөрәк чире” дигән диагноз куйдылар. Барлык анализларны, ЭКГ, УЗИ нәтиҗәлә­рен җентекләп карап чыккач, кар­диолог соңгы сүзен әйтте. “Йөрәге­нең артериаль һәм веноз өлешлә­рен аерып торган пәрдәсендә тишек бар. Зурлыгын болай гына белеп булмый. Йөрәк эшчәнлегенә зыян китерерлек булса, кардиохирург операция билгеләр”, — диде. Кулы­ма Казанның 6 нчы хастаханәсенең йөрәккан юллары хирургиясе үзә­генә юллама тотып табиб бүлмәсен­нән чыкканда хәсрәтемнең иге-чиге юк иде.
Шул көннән башлап бөтен барлыгымны балам биләп алды: көндез­ләрен бертуктамый аны уйлыйм, төннәрен елап уздырам. Бигрәк кеч­кенә бит әле, ничек итеп пычак ас­ларына яткырмак кирәк?! Кызымнан күземне ала алмас булдым. Бер кай­гысыз уйнап йөргәнен күрәм дә, үзәкләрем өзелеп кызганам, йөрә­гем телгәләнә. Нигә? Ни өчен? Аллаһы Тәгаләнең сынавымы? И, Раббым, үзең сабырлык бир. Ахырларын хәерле кылсана.
Бала дигәндә, әни үз-үзен аямый инде ул. Китап кибетләреннән йөрәк эшчәнлеге, йөрәк авырулары турын­да бер кочак китап сатып алып кайт­тым. Укыйм, өйрәнәм. Таныш-белеш, күргән-белгән табибларымны йөреп чыктым. Кешегә зарланырга яратмасам да, очраган бер танышыма шу­шы кайгым турында сөйли башла­дым. Һәркайсы үзенчә юата, тыныч­ландыра, бар да әйбәт булыр, ди.
Авырлыклар килгәндә, кайтып сыенырга әнием бар. Хәлләребезне аңардан да яшермәдем. Операция сүзе чыккач, әнкәй аяк терәде. “Йө­гереп йөргән алма кебек балаңны пычак астына яткызмакчы буласың­мы? Минем ризалыгым юк. Табиб­лар Алла түгел, алар барын да бе­леп бетерә алмыйлар”, — диде ул.
Әнкәй сүзләре йөрәгемә ут сал­са да, мин бу хәлгә салкын акыл бе­лән карарга тырыштым. Авыл кеше­се уйлап чыгарырга ярата инде ул. “Табибларга ышанмаулары да гый­лемнәре җитенкерәмәүдән генә”, — дип, үз-үземне тынычландырдым. Әмма бер танышымның сүзләре ми­нем күңелгә чын-чынлап шом сал­ды. “Туганнан-туган сеңлемә дә нәкъ шундый операция ясаганнар иде. Уңышлы чыкмады шул. Аңарчы сә­ламәт күренә иде, хәзер I группа инвалид әнә, — дип сөйләде. — “Ник болай килеп чыкты соң?” дигәч, үзе­безнең район больницасында эш­ләүче кардиолог: “Минем уйлавымча, аңа операция кирәкми иде. Хә­зер пациенттан акча алу өчен генә дә операциягә тотынучылар бар шул”, - диде”.
Болай да янган йөрәгемә мондый хәбәрләрне ишетү учакка ут өстәгән кебек иде. Алай да күңелемә килгән төрле шик-шөбһәләрне басарга, та­библарга ышанычымны югалтмаска тырыштым. Булмас, дүрт мең акча өчен бер гөнаһсыз сабыйның гоме­рен куркыныч астына куймаслар дип өметләндем.
Куркып көткән көн тиз килеп җит­те. Больницада кирәк булачак әйберләрне тутырдым да, бер кулыма сумка тотып, икенчесенә кызымны җитәкләп, хастаханәгә киттем.
Кардиохирург дигәннәре амбула­тор карточкага язылганнарга күз төшерү белән: “Хәлләрегез җитди кү­ренә, әмма ахыргы нәтиҗәне “зон­дирование” күрсәтер”, — диде. “Аны­сы нәрсә тагын?” — дидем мин соң­гы бер айда мең мәртәбә башым­нан үткән җавапсыз сорауларның тагын бергә артуыннан сабырлы­гымны җуеп. “Зондирование” — кан тамыры буйлап йөрәккә махсус ап­парат кертеп, йөрәк стеналарын тик­шерү ул. Шушы аппарат буйлап җи­бәрелгән сыеклык бер яктан икен­чесенә күчсә, димәк, йөрәк дөрес эшләми — веноз һәм артериаль кан­нар буталышы бар дигән сүз. Менә шул йөрәктә тавыш тудыра”, — дип аңлатып китте табибә баламның күк­рәген тыңлый-тыңлый. “Ничек соң, — дим, — бик нык шаулыймы?”
“Очень непонятно”, — дип, тыңлагычын читкә куйды ханым.
Кичке якта палата табибы кереп, миннән бер кәгазьгә кул куйдырып чыкты. “Зондирование кечкенә опе­рация дип санала. Йөрәкнең препа­ратны ничек кабул итүен алдан бе­леп булмый. Минут эчендә аллергия бирергә мөмкин. Көтелмәгән хәлләр килеп чыкса, җаваплылык сезнең өс­тә”. Җавап итеп сүз әйтергә тама­гымдагы төер ирек бирмәде, калты­ранган кулым белән кәгазенә имза гына сырладым.
Кич, кызымны йоклаткач, ярты төнгә кадәр намазлык өстендә утыр­дым. Аллаһы Тәгаләдән йөрәк парә­мә исәнлек-саулык, бәхетле гомер бирүен сорап, озак итеп сәҗдәләр кылдым. Мөхәммәд пәйгамбәр: “Тө­нен күктә вә җирдә хәрәкәт итүче барча җан иясе йоклаган вакытта кылынган догалар Аллаһыга туп-туры күтәрелә. Чөнки аның юлына бернинди чебен-черки дә, кош-корт та, хәтта фәрештәләрнең дә хәрәкә­те комачауламаячак”, —дигән. Ишет­сәнә, Раббым?! Сабырсызлыгым тү­гел лә бу, чарасызлыгым!
Әкрен генә мин шомланып та, өметләнеп тә көткән таң атты. Ир­түк әтисе килеп җиткән. Сизәм, ул да төнне борчылып үткәргән. Безгә генә белгертәсе килми, кызын коч­кан, чөйгән була.
Йоклата торган дарудан изрәгән кызымны кочып, операционныйга киттем. Йөрәгемнең үзәгеннән өзе­леп төшкән бөртегемне ап-ак җәй­мәгә яткырдым да аннан күземне ае­рып ала алмый ишеккә юнәлдем. Шәфкать туташы мине этеп диярлек чыгарып җибәрде. Өстә гөлт итеп “Не входить” дигән ут янды.
...Менә без икәү — ата һәм ана ут йотабыз. Икебезнең дә хәзер күңе­лендә бер генә уй, бер генә теләк — баланың йөрәге генә түзсен. Теге куркыныч диагнозы исбатланмаса гына ярар иде.
Мең дә беренче кат белгән дога­ларымны пышылдыйм. Соң чиккә җитеп борчылам. Баскан җиремдә тора алмый арлы-бирле йөренәм. Әтиебез исә үзен тыныч тотарга ты­рыша. Беләм, аның шулай мине сак­ларга тырышуы бу.
Егерме минут тирәсе булыр ди­гәннәр иде, нишләптер озаккарак сузылды. Вакыт үткән саен куркуым арта бара. Мин сабырсыз кеше тү­гел, авырлыкларга да түзгән бар. Әмма монда минем чарам юк. Йө­рәгемне мең төрле вәсвәсә талый.
Бер сәгать булды дигәндә, ниһа­ять, ишек өстендәге утлы язу сүнде. Ишек ачылды һәм түрдәге бүлмәдән тәгәрмәчле арбага салып, кызымны алып чыгуларын күреп алдым. Алла­һыга шөкер, исән! Бүлмә түреннән олы яшьтәге шәфкать туташы миңа күзләремне сөртергә кушып ишарә­ли.
Түзмим, арбаны ишектән чыгар­ганчы ук, йөгереп барып балам өстенә иеләм. Менә бит ул минем йө­рәк парәм, куаныч-шатлыгым, озын төннәр буена баккан җимешем... Нишләткәннәр аны? Алсу йөзе ага­рынып киткән.
Күзләребез очрашуга, кызым ап­тырау һәм авыртудан бушанып, елап җибәрде. “Бик авыртмадымы, кы­зым?” — дип сорадым кабаланып. ‘Теге абый тиде-е”,—дип үкседе кы­зым сабыйлыгы белән рәнҗеп. Әти­се белән икәүләп күз алмый бала юатабыз, көйлибез.
Исән күрешү шатлыгын кичергәч тә, икебезнең дә баш миен башка сорау биләп алды. Диагноз нинди? Операция ясарга кирәкме, юкмы?
Ниһаять, хирургның тирләгән йө­зе күренде. Без сулаудан да тукта­дык бугай. “Ничего не нашли!” Док­торның кызыбыз өчен үз баласыдай куануы сәер дә, рәхәт тә иде.
Менә ул Ходайның рәхмәте! Ишетте бит догаларымны, ишетте! Әтисе белән икәүләп: “Әлхәмделилләһи раббил галәмин”, — дип кабат­лыйбыз. Минем инде тыелгысыз яшьләрем буа ера.
Бераздан курку һәм авыртудан талчыккан кызым йокыга талды. Мин бүген төнлә нәзер итеп әйткән ике рәкәгать шөкер намазымны үтәмәк өчен, сәҗдәгә юнәлдем.
Казан.


 

Следите за самым важным и интересным в Telegram-каналеТатмедиа

Комментарийлар

  • аватар Без имени

    0

    0

    Шулай, Ходай барында ишетэ......

    • аватар Без имени

      0

      0

      Табиблар да ялгышырга момкин. Монын белэн минем шуны эйтэсем килэ: эгэр куркыныч диагноз ишетсэгез, борчылырга, тошенкелеккэ бирелергэ ашыкмагыз, башка урыннардагы табибларга барып карагыз, бэлки диагноз дорес тэ тугелдер? Сэламэт булыгыз!

      • аватар Без имени

        0

        0

        Елап укыдым, Рэхмэт.

        • аватар Без имени

          0

          0

          Молодцы узегездэ врачларда фануза.

          • аватар Без имени

            0

            0

            Үземнең башымнан да үтте мондый хәлләр. Елый Елый укыдым. Үзем укыйм, ә күздән яшь тәгәрәп кенә ага.Исән - сау булыгыз балаларыбыз. Голсинә Шакирова.

            Хәзер укыйлар