Яратсаң әгәр мине

Авыр чакта

                       Мөдәррискә
Кайтмаганны көтмә икән, 
Җаныңны өтмә икән.
Бозлардан ут, утлардан су
Чыгар дип көтмә икән.

Көтмә икән хыялларның 
Җирдән җәяү йөрүен.
Тузаннан да кече килеш
Көтмә кояш күрүен.

Син түгел, әле тирәкләр
Китмичә бер ноктадан,
Көтеп кояш игътибарын 
Мәңгелеккә тукталган.

Син түгел, диңгезләр ята –
Мөлдерәмә җир күзе.
Аларга да җитмидер шул
Галәмнең җылы сүзе.

Үгиләр юк та кояшка,
Җирдә күпме үги бар.
Җаннарына җылы җитми,
Миндәй үксеп елыйлар.

Ярый, нур яулыгы белән
Кояш сөртә күзләрне:
«Шагыйрь булсаң, кояш итеп 
Балкыт, – диеп, – сүзләрне! –

Эресен җанда бозларның
Утырып калганнары.
Чын кеше дип, таный кояш
Кабына алганнарны!»

Тик суларны агызырга,
Җанда кояш кабызырга
                           кирәк Син!
Әкиятләрне чын итүче,
Зарларны да җыр итүче 
                         йөрәк – Син!

Табышмак түгел

Йөрәк гөле

Мин генә