Ат өреккән шомлы төн

Моннан кырык еллар элек була инде бу хәл. Авылыбызның Гарифә, Шәмсегаләм һәм Миннегаләм исемле апалары Олы Ныртыдан утыз биш-кырык чакрым ераклыкта урнашкан Явлаштау авылына барып, йон теттереп кайтырга дип, ат белән юлга чыгалар. Баралар, чират торып йоннарын теттерәләр дә кайту юлына кузгалалар. Көн ул арада кичкә авыша, җитмәсә, буран да чыга. Инде соңгы авыл — Туктарны да уздык, үзебезгә кадәр ундүрт чакрым гына калды, ничек тә кайтып җитәрбез, дип, һаман баралар да баралар болар. Буран күзачкысыз булып көчәя, һәм кинәт, чокырга төшкәндәй, атлары туктап кала. Чанадан төшүгә, бил тиңентен карга чумалар. Ул да булмый, гармуннар уйнап, тәмәкеләр тарта-тарта чаңгыда шуып килүче яшьләр күренә. Киләләр, киләләр дә, берничә адым калгач... юкка чыгалар.

Төне буе шулай була: яшьләр әле сызгырып, әле көлешеп, әле җырлап бер яктан бер якка узып торалар. Ә апалар, туңмас өчен, таң атканга кадәр чана тирәли әрле-бирле йөриләр. Таң шәүләсе сызылгач, тигез юлдан бары җиде адым читтә басып, төн кичүләрен күреп шаккаталар. Үзләре дә ашамый саклаган йодрык шакмак шикәрләрен куанычларыннан атка каптыралар да, кайтыр юлга чыгалар...

Бу урында хәзер олы юл юк инде. Асфальт юл салганда аны читкәрәк күчергәннәр. Әмма ул серле, җенле урында булган төрле-төрле хәлләрне безнең якта өлкәннәр бүген дә сөйлиләр әле.

Нурфига ГАБДРАХМАНОВА.