Блоги
Мәхәббәтсез ҖИРдә тормыш туктардыр....
Мәхәббәт юк ул... Мәхәббәт – ул уйдырма гына
«Мәхәббәт юк ул...», «мәхәббәт – ул уйдырма гына» дигән сүзләрне соңгы вакытта еш ишетергә туры килә. Андый кешеләргә мин, бернигә карамастан, мәхәббәтнең бар икәненә, кайчан да булса аны очратуларына ышануларын теләр идем.
Ә, гомумән, үз тормышыгызда бер тапкыр гына булса да чын мәхәббәт хисен тойгансыз икән, сез инде, димәк, бәхетле кеше!
Мәхәббәт, чын мәхәббәт, дөрестән дә бөтен кеше бирелми дип уйлыйм. Ул – Аллаһы Тәгаләнең бик олы бүләге. Кызганычка каршы, кайбер кешеләр аны саклап кала алмый. Ходай бу зур бүләкне биргән парлар, аны саклап та калсыннар иде. Дөнья булгач, әлбәттә, төрле хәлләр була. Әйткәләшәсең дә, ачуланышасың да. Кеше күзе тию дә бар. Көнләшүчеләр бик күп. Ләкин мәхәббәт шундый киртәләрне җиңә алуы белән көчле дә ул. Чын мәхәббәт Ул бөтен сынаулар аша үтә һәм беркайчан узмый, онытылмый, тоныкланмый, сүрелми дип уйлыйм. Мин сезгә шундый чын ярату, гомер озынлыгы мәхәббәт телим! Һәммәгезгә дә!
Барыгызны да Гашыйклар көне белән котлыйм!
-
Язмыш
Үлчәүләре бармы мәхәббәтнең?!
– Илшатны югалтуны бик авыр кичерде ул. Бер ел яшәмәде дә бугай... Бу югалту белән берничек тә килешергә теләмәде, моңа ышанмады. Хәзер нишләргә соң миңа, дип аптырады. Илшатсыз тормыш була алмый кебек тоелды аңа... Мин бу тарихны, әлбәттә, Гөлфиянең үз авызыннан тыңларга теләгән идем. Без аның белән очрашуларны гел күчердек, ә аннан ул: «Юк, булдыра алмыйм...» – диде. Гөлфия хаклы: хатирәләрне барлау – яраларга кабат кагылу белән бер... Аларның мәхәббәт тарихын сөйләргә миңа Илшатның әнисе Роза ханым, туганнары булышты.
-
Күңелеңә җыйма
Бәхеткә юл
Ул көнне Мәдинә тимер юл вокзалына ничек килеп җиткәнен аңламады. Бары тик: «Балам, бар да яхшымы?»– ди сорап, әкрен генә кулына тиюләреннән айнып китте. Ул пассажирлар өчен көтү залында утыра икән. Кеше күплегенә дә, шау-шуга да игътибар итмәгән. Нәрсәгә килде соң әле ул монда? Ә, әйе, әти-әнисе янына кайтып китмәкче иде бит. Тик ничек аларга кайтып күзләренә күренергә?! Оятың кая куярга? «Кызым...» Ул сискәнеп китеп, күршесенә карады. Тәгәрмәчле сумкасын янына куйган кечкенә генә буйлы таныш булмаган апа. Карашында кайгыртучанлык чагыла... Мәдинәнең күңел буасы ерылып китте...
-
Күңелеңә җыйма
Озын колга Нәфисә 3
– Ихтыяр көче юк икән синдә, ашавыңны киметмәсәң, йөри дә алмый башлаячаксың! Мин сиңа өшкереп җиде төрле ризык бирәм. Ике кило кара йөзем алып килерсең, өшкерермен.
-
Проза
Рәнҗеш
Кызым, балакаем ташла син аны, бер хыянәт иткән кешегә мәңге ышанма син, бер саткан мең сатар, дип юкка гына әйтмиләр...
-
Язмыш
Күкләрдә язылса...
Кайбер язмышлар безнең редакциягә үзләре «килеп керә». Фәрвизә апа ВАФИНА, һичшиксез, шулар арасыннан күңелгә кереп кала торганнарының берсе. Операциядән чыгып килүе генә иде аның. Оныгы Динарага шул көнне үк бер үтенечен җиткергән: «Чистайга кайтып киткәнче, «Сөембикә» редакциясенә алып бар әле мине...»
Комментарий юк