Хуш, мәңгегә хуш...

Абыйның бер дусты бервакыт безгә бик еш килә башлады. Килә дә, күбрәк минем янда чуала. Шулкадәр яратмыйм мин моны — күрүгә бала йоннарым кабара. Җае чыккач, үзенә дә әйттем, ошамыйсың, дидем. Дәшми генә тыңлады, аңлады, килеште кебек. Котылдым, дип сөенгән идем, ә ул, беләсезме, нишләде? Яныма берәр егет килүен ишетүгә, аның белән дуслашкан була да, минем турында җыен начар сүз сөйли башлый. Һәм безнең аралар үзеннән-үзе суына...
Туган көнгә барган җирдә бер фронтовик белән таныштым. Бер-беребезне шактый ошаттык шикелле. Кирәк бит, ул теге минем арттан йөргән егет — Давытның туганы булып чыкты. Давыт бу яңалыкны, әлбәттә, ишеткән. Ишетүгә, билгеле, абыйсы янына йөгергән.
Без берничә кич кенә очрашырга өлгердек. Егетем: “Өйләнешик”, — дип, сүз башлады. Мин нәрсә уйларга, нәрсә әйтергә белми торган арада: “Тик минем туйга кадәр сине якыннанрак беләсем килә”, — дип өстәде. Өнсез калдым. Давыт бу юлы чаманы бөтенләй югалткан — әнә нәрсә уйлап чыгарган... Юк, акланмадым, борылдым да китеп бардым. Ул гафу үтенергә, мине туктатырга теләде. Туктамадым. “Хуш, мәңгегә хуш”, — дип кенә әйтә алдым.
Көннәрем мәхшәргә әйләнде. Тамагымнан ризык үтми, күземә йокы керми, елыйм да елыйм. “Кеше хәзер минем турында ни уйлар?” — дим. Урамга чыгып күренергә, танышларга сүз дәшәргә куркам. Күршебездә бер карт укытучы яши иде. Беркөнне шул безгә килеп керде. Мин өйдә ялгыз гына, һәрвакыттагыча күз яше түгәм. “Нәрсә булды, балам?” — ди. Беркемгә дә сөйләгәнем юк иде — сөйләдем аңарга. “Ела, кызым, ела, — диде ул миңа.— Вакыт узар да, бу кайгың онытылыр. Яралы йөрәгең
дә төзәлер, үзеңә дигән бәхетеңдә килер”.
Бер карасаң, гап-гади сүзләр кебек, әмма алар мине чынлап торып тынычландырдылар. Давытның очраган саен: “Мин исән чагында башка берәүгә кияүгә чыкмыйсың”, — дип кабатлауларына да исем китми башлады.
Ә аннан гел көтмәгәндә Казахстаннан апам кайтып төште һәм мине үзе белән алып китте. Озак та үтми бер хәрбигә кияүгә чыктым. Мине алырга дип, Феодосиядән кадәр килде ул офицер егет. Яратышып яшәдек, матур гомер кичердек.
Ике елдан соң “Давыт авариягә очрап үлде”, дигән хәбәр килеп төште. Рәнҗүем беткән иде инде, “урыны җәннәттә булсын”, дип кенә әйттем.
Сафура ФИЛЛИПОВА.
Туган көнгә барган җирдә бер фронтовик белән таныштым. Бер-беребезне шактый ошаттык шикелле. Кирәк бит, ул теге минем арттан йөргән егет — Давытның туганы булып чыкты. Давыт бу яңалыкны, әлбәттә, ишеткән. Ишетүгә, билгеле, абыйсы янына йөгергән.
Без берничә кич кенә очрашырга өлгердек. Егетем: “Өйләнешик”, — дип, сүз башлады. Мин нәрсә уйларга, нәрсә әйтергә белми торган арада: “Тик минем туйга кадәр сине якыннанрак беләсем килә”, — дип өстәде. Өнсез калдым. Давыт бу юлы чаманы бөтенләй югалткан — әнә нәрсә уйлап чыгарган... Юк, акланмадым, борылдым да китеп бардым. Ул гафу үтенергә, мине туктатырга теләде. Туктамадым. “Хуш, мәңгегә хуш”, — дип кенә әйтә алдым.
Көннәрем мәхшәргә әйләнде. Тамагымнан ризык үтми, күземә йокы керми, елыйм да елыйм. “Кеше хәзер минем турында ни уйлар?” — дим. Урамга чыгып күренергә, танышларга сүз дәшәргә куркам. Күршебездә бер карт укытучы яши иде. Беркөнне шул безгә килеп керде. Мин өйдә ялгыз гына, һәрвакыттагыча күз яше түгәм. “Нәрсә булды, балам?” — ди. Беркемгә дә сөйләгәнем юк иде — сөйләдем аңарга. “Ела, кызым, ела, — диде ул миңа.— Вакыт узар да, бу кайгың онытылыр. Яралы йөрәгең
дә төзәлер, үзеңә дигән бәхетеңдә килер”.
Бер карасаң, гап-гади сүзләр кебек, әмма алар мине чынлап торып тынычландырдылар. Давытның очраган саен: “Мин исән чагында башка берәүгә кияүгә чыкмыйсың”, — дип кабатлауларына да исем китми башлады.
Ә аннан гел көтмәгәндә Казахстаннан апам кайтып төште һәм мине үзе белән алып китте. Озак та үтми бер хәрбигә кияүгә чыктым. Мине алырга дип, Феодосиядән кадәр килде ул офицер егет. Яратышып яшәдек, матур гомер кичердек.
Ике елдан соң “Давыт авариягә очрап үлде”, дигән хәбәр килеп төште. Рәнҗүем беткән иде инде, “урыны җәннәттә булсын”, дип кенә әйттем.
Сафура ФИЛЛИПОВА.
Татар хатын-кызлары өчен кызыклы язмаларны Сөембикә Telegram-каналында укыгыз
Хәзер укыйлар
-
Балдаклар, туй күлмәге калды, ә мин... Сүземне ерактанрак башлыйм әле. Әти үлгәндә мин әле тумаган да булганмын – әни 7 айлык корсаклы килеш калган. Аңа бу вакытта нибары 21 яшь булган...
-
Бар җылымны сиңа бирәм, әни... Әнигә бар җылыңны да, назыңны да, яратуыңны да бирәсең, чөнки ул әни, һәм башкача уйлау, яшәү мөмкин түгелдер... Ә үз әниең булмаса?! Кемгә бүләк итәргә? Сине ничек бар шулай кабул итә торган кем бар тагын?! Әни бар! Иремнең әнисе!
-
Рәхмәт, әнием! Аның ирен үтереп ташладылар. Дөресрәге, үләр дәрәҗәгә җиткәнче кыйнап ыргыттылар... Аңсыз гәүдәсен өйләреннән ике йөз метрлар чамасы җирдә, барак кебек шыксыз йортларның пычрак ишегалдыннан таптылар...
-
Синнән башка беркем кирәкми Нурзидә белән Рәдиснең балалары юк. Күп еллар юк инде. Нурзидә моның белән күптән килеште. Рәдис тә килешкән кебек булган иде...
-
Айгөл + Линар Бу язма – Татарстанның атказанган артисты Айгөл Бариеваның көндәлекләре. Аларда – ире Линар белән танышу тарихы, әнисен югалту ачысы, татар кызының ерак себердә дә үз юлына тугрылык саклавы, туган якка бөтенләйгә кайту шатлыгы. Ихлас, самими хатирәләр...
Соңгы комментарийлар
-
5 июль 2022 - 20:09Без имениБик матур мәхәббәт тарихы.Үзебезнең гаиләбезнеке белән аваздаш.Айгөл + Линар
-
5 июль 2022 - 18:10Без имениКызлар, игьтибар белэн укыгыз эле, автор анда 15 ел яшэдек дип язмаган бит...Беренче мәхәббәтемнең сөяркәсенә әйләндем...
-
5 июль 2022 - 14:50Без имениЕлый елый укыдым.Айгөлнең авыр кайгысынберни белән дә җиңеләйтеп булмасын бик яхшы аңлыйм.Балалары исән имин йөрсен.Аллаһ үзе сабырлык бирсен!Айгөл + Линар
-
5 июль 2022 - 21:04Без имени15 ел яшэдек дигэн жомлэ юк бит,каян алып укый бу халык юк сузне.Беренче мәхәббәтемнең сөяркәсенә әйләндем...
-
Ханбикәләребез Кем ул ханбикә? Дөресен әйтик, бәгъзеләребез аны көнгә биш-алты күлмәк алыштыручы көяз хатын, ефәк тотканнан да кулы кабаручы назлы җан итеп күз алдына китерә. Әлбәттә инде, иркә, тәкәббер вә кыланчык..
-
Кадерле Мәрьям апа Шундый язмышлы кешеләр була, күзгә-башка әллә ни чалынмыйча, тыйнак, гади генә яшиләр дә тыныч кына китеп тә баралар.
-
Сугыш өзгән хыял Сәхнәдә В. Асафьевның «Бахчасарай фонтаны» балеты бара. Уланованың Мариясе шулкадәр табигый, чын, ышандырырлык итеп үлә – ирексездән күзләргә яшь тула.
-
Шәфкать иясе Шәфика Сәнгать күгендә кыска гына вакыт балкып янган Шәфика Котдусованы атылган йолдызга тиңлиләр.