Кертмәделәр — яхшы иттеләр

"Улларым өшегән, ирем асылынган” язмасына кайтаваз.

Безгә ирнең начары да, яхшысы да эләкмәде. Минем яшьтәшләргә пар канат булыр асыл егетләр фронтта ятып калды шул. Ә ертыкка ямау булырлай гына канатлар белән күбебез үз-үзен газапка салырга теләмәде.

Сугышы бер хәл, аракы, шул явыз харап итте безгә дигән кияүләрне. Хәер, хәзер дә шулай. «Улларым өшегән, ирем асылынган»га үзегез дә шул хакта язасыз бит. Әле менә шул язманы укыдым да, кечкенәдән бергә уйнап үскән дус кызым Кәүсәрияне искә төшердем. Бик яшьли кияүгә чыгып, бер-бер артлы өч бала тапты ул. Иренең аек чагын без түгел, үзенең күргәне бар идеме икән? Исереп кайтып йокласа бер хәл, эчтеме — өйдә тавыш-гауга, җәнҗал куптарды. Урамның аргы башында теге исерек күренсә, Кәүсәрия мескенкәем балаларын җитәкләп тизрәк чыгып кача торган иде. Сыер абзарында, тавык сараенда, бәрәңге буразнасында да кунды ул, салкын мунча, келәт тә калмады. Шулай изалана торгач, үзе дә, балалары да ярты авыруга әйләнделәр. Җитмәсә, ире пычак, балта ише нәрсәләр белән "шаяра” башлады. "Йә мине, йә балаларны харап итә бу” — дип, Кәүсәрия өйдән чыгып качмаса, белмим, нәрсә белән тәмамланган булыр иде.

Дустым, аңардан котылу куанычыннан, хәтта алимент та юллап йөрмәде. Теше-тырнагы белән тырышып, балаларын барыбер үстерде, кеше итте. Хәзер инде бар да гаиләле, һәрберсенең машинасы, дачасы бар. Ә әти булган кешенең улларыннан алимент таләп итеп йөрергә ояты җитте менә. Эчеп, хатыннан-хатынга йөреп, гомерен уздырды да, картаймыш көнендә малайлары кирәк булды. Өчесенең берсе бусагадан уздырмады аны, җеназасы өстенә туфрак салырга да бармадылар һәм аларны моның өчен гаеп итүче дә булмады.

Теге хатын да башта ук аерылып кына киткән булса соң?