«Безнеке ул – шундый!»

Көннәрдән бер көнне күптән күрешмәгән, белешмәгән танышым шалтыратты.
– Син һаман да газетада эшлисеңме? – дип сорады ул, бер-беребезне искә төшереп дигәндәй, хәл сорашкач. – Әйдә, минем язмыш турында да языйк әле.
– Ә нәрсә булды?
– Ирем кеше белән йөри минем...
– Кем белән? – дип урынсызрак сорау биреп куйдым мин.
– Бер өстерәлчек инде, кем булсын! Ул бит минем инженер, үзебездә эш булмагач, күрше авылга эшкә урнашкан иде. Эштән гел соңга калып кайта башлады бу. Бер ар хатыны белән чуала башлаган икән.
– Син, бәлки, ялгышасыңдыр? – дип тынычландырмакчы булдым мин аны.
– Телефоныннан «смс»ларын укыдым. Менә атаңның нишләп йөргәнен бел, дип кызга да укыттым. Кыз да әйткән инде үзенә. Ял көнне машинасы белән автобуска озата киткән иде кызны, юлда елый-елый әйткән әтисенә. Шуннан акылга килерме, дисәм – юк! Миңа әйтә: «Аның янына бармый түзә алмыйм», – ди. Бозган инде ул аны, бозган!
– Хәзер нишләргә уйлыйсың инде? – дип сорадым, ни әйтергә белми аптырап.
– Нишлим? Өй зур. Ул бер бүлмәдә, мин бер бүлмәдә утырабыз шулай.
– Ә... бу турыда газетага язу нигә кирәк соң сиңа?
– Менә минем кебек язмышлы кешеләр дә бар икән, дип, үзенә укытырмын. Только минем исемне куя күрмә, яме. Гөлнара дип куй.
– Гөлнара дип тә куярга була, Миләүшә дип тә, – дидем мин. – Тик... Ачуланма, яме, мин монда газетага язарлык нәрсә күрмим.
– Ничек инде күрмисең? – дип ихлас гаҗәпләнде танышым.
– Ире йөргән хатыннар бихисап чөнки.
– ...
– Менә син аны берәр ничек йөрүеннән туктата алсаң һәм шул турыда башкаларга да сөйләргә ниятләсәң, бу турыда язарга булыр иде. Вакыйганың азагы юк бит.
– Ну, алайса, әйдә азагын көтик, – диде танышым төшенке тавыш белән.
– Ә нигә көтәргә соң аны?
– Ә нишләргә соң?
– Уйлап кара, ике арагызны яхшырту өчен син ниләр эшли аласың?
– Безнең мөнәсәбәтләр бик яхшы иде әле арага шул өстерәлчек кергәнче! – дип кызып китте ул тагын. – Бөтен авыл көнләшеп карый иде!
– Син иреңне еш мактыйсыңмы?
– Нәрсә өчен?
– Менә өебез зур, дисең бит, бәлки шуның өчен.
– Һе, без бит аны икебез бергә салдык. Минем көч әз кергән дисеңмени?
– Алай дип әйтмим. Синең үзеңне иреңнән аерым итеп хис иткәнең бармы? Яшь, матур, мөстәкыйль, кызыклы хатын-кыз итеп...
– Мөстәкыйль итеп? – дип кабатлап сорады ул аңламыйча.
– Тыңла әле, мин бит телефоннан сөйләшкәнне газетага мәкалә итеп яза алмыйм. Кызыгызны Чаллыда дигән идең бит. Аларга киләсең юкмы соң? Бер очрашып, сөйләшеп утырыр идек.
– И кызый, – диде танышым. – Кая инде Чаллыга баргач синең белән очрашып йөрүләр... Без бит машина белән бер көнгә генә барабыз. Безнеке мине үзеннән бер көнгә дә калдырмый. Безнеке ул шундый!
Мин, ирексездән, көлеп җибәрдем. Ире турында танышымның шулкадәр якын итеп «безнеке» дип сөйләве күңелне шундук тынычландырды. И-и, бездәге бу ихлас фидакарьлекне, гаилә җанлылыкны ниндидер «күрше авыл хатыннары» гына җиңә алырлыкмыни соң? Юктыр!
– Син һаман да газетада эшлисеңме? – дип сорады ул, бер-беребезне искә төшереп дигәндәй, хәл сорашкач. – Әйдә, минем язмыш турында да языйк әле.
– Ә нәрсә булды?
– Ирем кеше белән йөри минем...
– Кем белән? – дип урынсызрак сорау биреп куйдым мин.
– Бер өстерәлчек инде, кем булсын! Ул бит минем инженер, үзебездә эш булмагач, күрше авылга эшкә урнашкан иде. Эштән гел соңга калып кайта башлады бу. Бер ар хатыны белән чуала башлаган икән.
– Син, бәлки, ялгышасыңдыр? – дип тынычландырмакчы булдым мин аны.
– Телефоныннан «смс»ларын укыдым. Менә атаңның нишләп йөргәнен бел, дип кызга да укыттым. Кыз да әйткән инде үзенә. Ял көнне машинасы белән автобуска озата киткән иде кызны, юлда елый-елый әйткән әтисенә. Шуннан акылга килерме, дисәм – юк! Миңа әйтә: «Аның янына бармый түзә алмыйм», – ди. Бозган инде ул аны, бозган!
– Хәзер нишләргә уйлыйсың инде? – дип сорадым, ни әйтергә белми аптырап.
– Нишлим? Өй зур. Ул бер бүлмәдә, мин бер бүлмәдә утырабыз шулай.
– Ә... бу турыда газетага язу нигә кирәк соң сиңа?
– Менә минем кебек язмышлы кешеләр дә бар икән, дип, үзенә укытырмын. Только минем исемне куя күрмә, яме. Гөлнара дип куй.
– Гөлнара дип тә куярга була, Миләүшә дип тә, – дидем мин. – Тик... Ачуланма, яме, мин монда газетага язарлык нәрсә күрмим.
– Ничек инде күрмисең? – дип ихлас гаҗәпләнде танышым.
– Ире йөргән хатыннар бихисап чөнки.
– ...
– Менә син аны берәр ничек йөрүеннән туктата алсаң һәм шул турыда башкаларга да сөйләргә ниятләсәң, бу турыда язарга булыр иде. Вакыйганың азагы юк бит.
– Ну, алайса, әйдә азагын көтик, – диде танышым төшенке тавыш белән.
– Ә нигә көтәргә соң аны?
– Ә нишләргә соң?
– Уйлап кара, ике арагызны яхшырту өчен син ниләр эшли аласың?
– Безнең мөнәсәбәтләр бик яхшы иде әле арага шул өстерәлчек кергәнче! – дип кызып китте ул тагын. – Бөтен авыл көнләшеп карый иде!
– Син иреңне еш мактыйсыңмы?
– Нәрсә өчен?
– Менә өебез зур, дисең бит, бәлки шуның өчен.
– Һе, без бит аны икебез бергә салдык. Минем көч әз кергән дисеңмени?
– Алай дип әйтмим. Синең үзеңне иреңнән аерым итеп хис иткәнең бармы? Яшь, матур, мөстәкыйль, кызыклы хатын-кыз итеп...
– Мөстәкыйль итеп? – дип кабатлап сорады ул аңламыйча.
– Тыңла әле, мин бит телефоннан сөйләшкәнне газетага мәкалә итеп яза алмыйм. Кызыгызны Чаллыда дигән идең бит. Аларга киләсең юкмы соң? Бер очрашып, сөйләшеп утырыр идек.
– И кызый, – диде танышым. – Кая инде Чаллыга баргач синең белән очрашып йөрүләр... Без бит машина белән бер көнгә генә барабыз. Безнеке мине үзеннән бер көнгә дә калдырмый. Безнеке ул шундый!
Мин, ирексездән, көлеп җибәрдем. Ире турында танышымның шулкадәр якын итеп «безнеке» дип сөйләве күңелне шундук тынычландырды. И-и, бездәге бу ихлас фидакарьлекне, гаилә җанлылыкны ниндидер «күрше авыл хатыннары» гына җиңә алырлыкмыни соң? Юктыр!
Татар хатын-кызлары өчен кызыклы язмаларны Сөембикә Telegram-каналында укыгыз
Хәзер укыйлар
-
Исерек ир, усал кайнана белән гомерем узды 3 Рәфис белән 3 ел очрашып йөрсәк тә, мәхәббәтебез үбешүдән ары узмаган иде. Беренче зөфаф төнебезне мин куркып, дулкынланып көттем.
-
Исерек ир, усал кайнана белән гомерем узды 2 Рәфискә кияүгә чыгарга җыенуымны әнием ошатмады, ул мине кабаттан үгетләргә кереште: «Кызым, тагын бер тапкыр уйлап кара әле! Габдулла белән Сания авылда иң усал гаилә булып санала, Санияне тиккә генә «юха елан» дип йөртмиләр. Алай гынамы, бу гаиләдә эшнең бетәсе юк: 50 сутый бакчалары, абзарларында өч сыер, кырыкка якын сарык...
-
Ул миңа исәндер шикелле... Әнкәй! Килен булып төшкән беренче көнемнән үк шулай дип эндәштем мин аңа. Хәзерге киленнәр «әткәй-әнкәй» дими инде, «әти-әни» диләр. Миңа калса, «әнкәй» сүзе тагын да матуррак, җылырак кебек.
-
«Исерек ир, усал кайнана белән гомерем узды» Кайнанам үлгәнгә август аенда биш ел була. Үлгән кеше турында начар сөйләмиләр йә бөтенләй дәшмиләр, дисәләр дә, күңелемә җыелганнарны бушатасым килә.
-
Юлда кем очрамас... Кичә яшүсмер кызым эштән кайтты да, «Әни, син хәзер мине ачуланачаксың», – ди. Сагайдым. Ачуланасымны алдан ук белеп торгач, нинди ярамаган эш эшләде икән?
Соңгы комментарийлар
-
5 август 2022 - 21:22Без имениХикәянең теле матур.Минемчә,төп тема--мәхәббәт.Ул яшәешнең нигезе. Яратмаган кеше белән гомер кичерү--бәхет түгел инде. Шулай ук яшьләр белән өлкән буынның аңлашып яшәве дә мөһим.Балалар да алар үрнәгендә тәрбия ала.Кешенеке – кештәктә
-
7 август 2022 - 06:12Без имениСокланып ,соенеп укыдым. Алдагы гомерегездэ бэхеттэ ,тынычлыкта утсен.Бәхет йорты
-
7 август 2022 - 17:50Без имениУзебез белу турында суз дэ юк, улыма да анлата алмадым...Башыңны сакла, балам...
-
7 август 2022 - 19:14Без имениШундый матур язылган! Рәхмәт! Бу язманы күбрәк кеше укысын иде! Бәхетле гаиләләр дә күбрәк булыр иде...Ата белән бала
-
Ханбикәләребез Кем ул ханбикә? Дөресен әйтик, бәгъзеләребез аны көнгә биш-алты күлмәк алыштыручы көяз хатын, ефәк тотканнан да кулы кабаручы назлы җан итеп күз алдына китерә. Әлбәттә инде, иркә, тәкәббер вә кыланчык..
-
Кадерле Мәрьям апа Шундый язмышлы кешеләр була, күзгә-башка әллә ни чалынмыйча, тыйнак, гади генә яшиләр дә тыныч кына китеп тә баралар.
-
Сугыш өзгән хыял Сәхнәдә В. Асафьевның «Бахчасарай фонтаны» балеты бара. Уланованың Мариясе шулкадәр табигый, чын, ышандырырлык итеп үлә – ирексездән күзләргә яшь тула.
-
Шәфкать иясе Шәфика Сәнгать күгендә кыска гына вакыт балкып янган Шәфика Котдусованы атылган йолдызга тиңлиләр.