Актырнак белән балык

Мәхәббәт дигән нәрсә бергә яши башлагач, эреп югала икән...

Матур иде аның ире. Һәрвакыт үзен тәрбияләргә, матур итеп киенергә яратты. «Моны минем вазыйфа да, дәрәҗә дә таләп итә», – дия иде. Гөлфия белән алар икесе ике төрле. Мәхмүт озын буйлы, горур кыяфәтле, ә Гөлфия кыска гына буйлы, чәчләренә инде чал күренә, үзен тәрбияләргә дә бик яратмый. Дөресрәге, вакыты юк. Гаиләне тартып бару аның өстендә чөнки. Тормыш мәшәкатьләренә чумып ул үзен онытты, ә Мәхмүт хатынының тәрбиясендә, көннән-көн чәчәк атып, һәркем күзе төшәрлек иргә әйләнде.

...Көтегез, кайтам, дип киткән иде... Кырык көннән үк кайтты... Яучылар җибәрергә өлгермәде...

Руслан әйткән назлы, җылы сүзләр күңелне җилкендерә. Ялгыз йөрәккә йомшак сүз – җан җылысы кебек...

Минем сезгә бер танышларымның тарихын сөйлисем килә. Кемнеңдер, бәлки, күңелендә өмет уятыр ул. Ә кемдер алар өчен сөенеп куяр – башкалар өчен сөенә алу бәхет бит ул.