Рәдиф ТИМЕРГАЛИЕВ, имам-хатыйп

Гаилә коруга ук үткәннәрне онытырга тырышып яшәдем. Ир, балалар, эш, өй мәшәкатьләре, көтелгән яллар... Хатын-кызларның классик бәхете бу. Әмма көннәрдән беркөнне үткәнем мине үзе эзләп тапты. Ризалыгымнан башка тормышыма килде дә керде...

1972 елның 25 марты. Ул көнне... Ул көнне алар бер мизгел эчендә ятим кала. Ул көнне Тукай авылы тоташ хәсрәткә чума: Әбелгасның бер кочак баласы инде нишләр, таралыр-сибелерме? Әниләрен алыштыручы кеше табылырмы? Унау бит, унау!..

Шаян хикәя

– Әнине 28 ел күргәнем юк, – дип башлады ул сүзен. – Күрәсем дә килми. Елга бер-ике тапкыр шалтыратып хәлен беләм, шул җиткән.

«Безнең күз алдында тоташ караңгылык, төн дип уйлый күпләр. Ялгышалар. Караңгылык түгел анда. Безнең күз алдында бернәрсә дә юк. Караңгылык та, яктылык та... Бары бушлык».