Нәни булышчым

Улы артында оялып кына басып торган булачак киленен кочакларга дип үрелгән хатын кинәт караңгы упкынга тәгәрәгәндәй булды: Энҗе... кулсыз иде...

Мине кайнанам әле бер тапкыр күрмәгән килеш үк яратмады. Әйе, шулай да була икән.

Ул улын сагынып яшәде... Уйламаган бер көне түгел, берәр сәгате булды микән? Башка аналар да баласын шуның кадәр йөрәк әрнерлек итеп сагына микән? Әллә ул гына шулаймы? Бәлки ялгызы үстергәнгәдер, бәлки ул бердәнбер булгангадыр...

(дәвамы)

Балалар, үсмерләр журналында эшләгәндә башка кызык бер идея килде. Күз төшеп, гашыйк булып йөрүләр, мәхәббәт утларында янулар кемгә дә таныш халәт. Аның аша һәркем узган. Үз исемеңне син ошатып йөргән берәүнең исеме белән янәшә язып, «плюс» билгесе куеп, мисал чишкәндәге тигезлектән соң, МӘХӘББӘТ сүзен зур хәрефләр белән сырлап, класс тактасын, урам асфальтын «бизәүләр» барыбызның да баштан кичкән.